Τα «Μάτια» του Πάμπλο Μεσίες που παρουσιάζεται στην Κεντρική Σκηνή του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Παντελή Δεντάκη είναι ένα «μελόδραμα γέλιου» που ακροβατεί ανάμεσα στο αστικό δράμα, το μελό και τη φάρσα. Οι ήρωές του είναι διαταραγμένοι και ακραίοι, αλλά εντέλει απολύτως οικείοι στον θεατή, αφού φέρουν τους δικούς του προβληματισμούς, τα απωθημένα, τα κόμπλεξ, τις πληγές και τις ήττες του.
Στην παράσταση πρωταγωνιστούν η Άννα Καλαϊτζίδου, η Μαρία Μοσχούρη, η Ελένη Ουζουνίδου και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.
Εμείς μιλήσαμε για το έργο αυτό με τη Μαρία Μόσχουρη, η οποία και σημειώνει για το έργο πως «ανήκει στη σύγχρονη ισπανική δραματουργία. Γράφτηκε το 2010 από τον Pablo Messiez και εκ πρώτης όψεως είναι ένα μελόδραμα. Ένα νέο φτωχό κορίτσι από την Αργεντινή, η Νέλα, έρχεται στην Ισπανία μαζί με τη μαμα της, τη Νατάλια. Εκεί ερωτεύεται τον Παμπλο, τον τυφλό νεαρό που έχει αναλάβει να φροντίζει. Ξαφνικά στη ζωή τους εισβάλει μία περίεργη οφθαλμίατρος που ισχυρίζεται οτι μπορεί να θεραπεύσει πλήρως τον Παμπλο. Ετσι ξεκινάει το ταξίδι του κάθε ήρωα της ιστορίας. Είναι μια πορεία προς το φως ή προς το σκοταδι!»
Τι σας γοήτευσε σε αυτό; Σε αυτή την απλή και σχεδόν μπανάλ ερωτική ιστορία ο συγγραφέας δίνει μεγάλες φιλοσοφικές προεκτάσεις. Το έργο του δίνει αφορμή να μιλήσει για τον έρωτα, την απώλεια, την απόρριψη, την αποδοχή, την μάταιη αναζήτηση του νοήματος, την εντοπιότητα, την πίστη. Οι ήρωες μιλούν πολύ και συχνά μονολογούν. Αρκετές φορές στις πρόβες είχαμε την αισθηση οτι ακούμε τον ίδιο τον συγγραφέα να μιλάει για τον εαυτό του, να εξομολογειται για να είμαι πιο ακριβής. ΄Ενα άλλο στοιχείο που με γοητεύει προσωπικά είναι ο ψυχισμός των τεσσάρων ηρώων. Είναι όλοι τους πρόσωπα πολύ ανθρώπινα. Όσο είναι σπουδαία και συγκινητικά άλλα τόσο είναι αφελή και μικροπρεπή. Αυτή η αντίφαση χαρακτηρίζει απόλυτα το ανθρώπινο είδος και στο έργο φανερώνεται ανάγλυφα και απενοχοποιημένα, άλλωστε από αυτό προκύπτει και το χιούμορ του! Τέλος, το σύμπαν του έργου ακουμπάει με το ένα μόνο πόδι στην πραγματικότητα. Ενώ με το άλλο φεύγει σε κάτι ονειρικό, αυτη η συμπόρευση πραγματικότητας και ονείρου είναι άλλος ένας συνδυασμός που αγαπώ πολύ.
Σκιαγραφήστε τους ήρωες του έργου… Η Νατάλια είναι μια γυναίκα που έγινε νέα μητέρα και μεγάλωσε μαζί με την κόρη της, ερωτεύτηκε πολύ και πληγώθηκε πολύ, ισχυρίζεται πως είναι πολύ ειλικρινής και θέλει να λεει τα πράγματα με το όνομά τους. Η Νέλα ακολούθησε τη ζωή της μαμάς της που ήταν γεμάτη ταραχές και αστάθεια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να της δημιουργηθεί μια έντονη ανάγκη για ασφάλεια και σταθερότητα. Είναι πολύ πιστή και έχει μια ιδιαίτερη σχέση με την Παναγία. Ερωτεύεται τον Παμπλο και τον θέλει για πάντα δικό της. Όταν αισθάνεται οτι θα τον χάσει όλα καταρρέουν. Ο Πάμπλο είναι εκ γενετής τυφλός. Είναι ήρεμος και ευγενικός σχεδόν σε κάθε περίπτωση. Είναι ερωτευμένος με την Νέλα άλλα όταν στην ζωή του μπαίνει η πιθανότητα να ξαναβρεί το φως του όλα μετακινούνται. Η ηρεμία και η σταθερότητα χάνεται. Η Σεζάρια είναι βραβευμένη οφθαλμίατρος και έρχεται στο χωριό του Πάμπλο για να ξαναβρεί το νόημα της ζωής το οποίο αισθάνεται πως έχει χάσει! Της αρέσουν τα τραγούδια και της αρέσει να μιλάει για τον εαυτό της γιατί αισθάνεται μια μεγάλη μοναξιά.
Ποιος είναι ο στόχος της παράστασης; Αυτή είναι μία ερώτηση που πιο εύκολα θα την απαντούσε ο Παντελής Δεντάκης! Άλλωστε, εγώ ούσα πολύ μέσα στην διαδικασία δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να είμαι αντικειμενική. Παρ’ όλ’ αυτά νομίζω πως η παράσταση έχει στόχο να πει μια ιστορία ώστε ο θεατής να την παρακολουθήσει ταυτιζόμενος με όλα τα πρόσωπα ανά στιγμές. Μου φαίνεται, κρίνοντας και από το αποτέλεσμα πλέον, ότι δεν είναι εγκεφαλικό κατασκεύασμα, είναι φτιαγμένη με αρχή το συναίσθημα. Εάν καποιος προβληματιστεί απο τις ιδέες του έργου θα είναι επειδή ταυτίστηκε με τα πρόσωπα και το μικρό ή μεγάλο δράμα του καθενός.
Πόσο μάς αφορά το έργο αυτό; Το έργο όπως είπα γράφτηκε το 2010, άρα γράφτηκε από έναν άνθρωπο του σήμερα, με ήρωες ανθρώπους του σήμερα και για να το παρακολουθήσουν άνθρωποι του σήμερα! Οι προβληματισμοί του έργου είναι διαχρονικοί. Για παράδειγμα, πάντα οι άνθρωποι βασανίζονταν από τον έρωτα και ποτέ δεν έπαψαν να διαλύονται από την απόρριψη. Φυσικά, το ”σήμερα” δίνει ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο. Για παράδειγμα, το θέμα της πίστης στο Θεό έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Αλλιώς ακούμε ένα εικοσάχρονο κορίτσι να προσεύχεται στην Παναγία σήμερα και αλλιώς θα το αντιμετωπίζαμε αν το εκανε πενήντα χρόνια πριν. Επίσης, τίθεται ένα ζήτημα που για μένα το διατρέχει ολόκληρο το έργο και φιλτράρει κάθε επιμέρους θεματική του. Αυτό το ζήτημα είναι η διαμάχη πραγματικού και φαντασιακού. Ποια αλήθεια βλέπουν ή επιλέγουν να δουν τα μάτια; Ποιον ερωτευόμαστε στη φαντασία μας και ποιος είναι ο πραγματικός άνθρωπος απέναντι μας; Υπάρχει στ’ αλήθεια αυτό που ονομάζουμε ‘πατρίδα’ ή είναι μια ιδέα που τρέφουμε στη φαντασία μας; Είναι πραγματική η ανάγκη μας ‘να μην αλλάξει τίποτα’ ή μήπως στην πραγματική ζωή το μόνο σίγουρο είναι η αλλαγή; Αυτού του είδους τα ερωτήματα μου φαίνεται οτι είναι το πιο σύγχρονο κομμάτι του έργου.
Αγαπημένη φράση από το έργο; Κάποια στιγμή η Νέλα λεει σε μια προσευχή της στην Παναγία “Ο Πάμπλο, αυτός που αγαπώ εγώ, είναι τυφλός για πάντα”. Μου φαίνεται πολύ σκληρή και ταυτόχρονα πολύ ανθρώπινη στιγμή για κάποιον η στιγμη που παραδέχεται κάτι τέτοιο στον εαυτό του.
Τι είναι αυτό που σας γεμίζει αισιοδοξία και τι είναι αυτό που σας κάνει απαισιόδοξους; Αυτές οι δύο θεάσεις της ζωής εναλλάσσονται μέσα μου χωρίς προφανή λόγο. Είναι μια κυκλοθυμία που δεν εξηγείται πάντα. Με κανουν απαισιόδοξη όλα τα άσχημα της ζωής που είναι πολλά και δεν θα θελα να τα απαριθμήσω. Και αντιστοίχως με γεμίζουν χαρά όλα τα όμορφα, που δεν είναι ανάγκη να είναι και μεγαλειώδη! Μια μέρα με ήλιο μετά από πολλές μέρες με συννεφιά με κάνει πολύ αισιόδοξη. Ο ήλιος με κάνει αισιόδοξη σχεδόν αυτόματα, όπως και η θάλασσα, όπως και ο καλός καφες! Ποτέ δεν κατάφερα να διαλέξω αν ψηφίζω μισογεμάτο ή μισοάδειο ποτήρι. Ξέρω όμως οτι τουλάχιστον αυτή την περίοδο στη ζωή μου προσπαθώ συνειδητά να κινούμαι προς το μισογεμάτο!
πηγή: tospirto.net
