Και στο χώρο των εικαστικών, μερικά έργα δεν είναι για να ζήσουν για πάντα. Οι δημιουργοί τους τα φτιάχνουν για να αποθεώσουν το εφήμερο, έστω για να πουν τη συγκεκριμένη στιγμή κάτι το οποίο ακολούθως θα το πάρει ο αέρας.
Αφήνοντας πίσω του, αυτή την πικρή αίσθηση μιας «ζωής» μικρής που όμως κατάφερε να μιλήσει στην ψυχή κάποιων ανθρώπων. Μίλησε, όπως φάνηκε από τη θετική υποδοχή που είχε, στην ψυχή πολλών ο Παρθενώνας από βιβλία που έστησε στην Friedrichsplatz, στο Κάσελ της Γερμανίας, η Marta Minujín, στο πλαίσιο της documenta 14. Και τώρα κατεδαφίζεται.
Το τεράστιο πολυφωτογραφημένο κτίριο που χτίστηκε αποκλειστικά με βιβλία που έχουν απαγορευμένο περιεχόμενο θα γίνει… συντρίμμια, παρουσία των φιλότεχνων πολιτών που καλούνται να πάρουν μέρος στην «τελετή» με διάφορους τρόπους: Διαβάζοντας κάποιο από τα απαγορευμένα βιβλία, απαγγέλλοντας δικά τους κείμενα, χορεύοντας, παίζοντας μουσική… Το μεσημέρι της ερχόμενης Κυριακής ξεκινάει η επαναδιανομή των βιβλίων που χρησιμοποιήθηκαν για το χτίσιμο του Παρθενώνα στους κατοίκους του Κάσελ ή στους επισκέπτες. Με αυτό τον τρόπο η Minujín θέλει να τονίσει την αίσθηση του εφήμερου. Γι΄ αυτό, εξάλλου, και επινόησε αυτό το… αντί-μνημειώδες έργο. Χρησιμοποιώντας τη σύγχρονη τέχνη για να στείλει σε όλο τον κόσμο ένα μήνυμα για τη λογοκρισία.
Όμως – για να αγγίξουμε και έτερο καυτό θέμα, πλην αυτού της λογοκρισίας- πόσο τέχνη είναι κατασκευές, όπως ο εν λόγω «ναός», έργα που φιλοξενούνται πλέον στα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου; Η συζήτηση είναι μεγάλη, γεμάτη παγίδες, οι θεωρίες και οι απόψεις πολλές.
Ας μείνουμε λοιπόν στο… μήνυμα που στέλνει ο χαρτοπαρθενώνας – είναι σημαντικό, εξάλλου – και αν θέλουμε να δούμε πραγματική τέχνη, ας στρέψουμε τα μάτια στον δικό μας, τον original Παρθενώνα που στέκεται εδώ και αιώνες πάνω από τα κεφάλια μας. Υπό αυτή την άποψη, Αθήνα – Κάσελ 1 – 0.
πηγή: tospirto.net
