Όλα στη θέση τους. Φέτος ειδικά ακόμη περισσότερο –έτσι μας είπε τουλάχιστον- οπότε το άγχος πριν την πρεμιέρα είναι το αναμενόμενο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επιθυμεί να φτάσει ποτέ στην «ανετίλα», γιατί «ανετίλα» σημαίνει καταστροφή.
Κυρίες και κύριοι η Μαρίζα Ρίζου είναι εδώ. Υγιής, δυνατή και με φουλ ενέργεια όπως πάντα. Και βέβαια μια συζήτηση μαζί της είναι πάντα καλοδεχούμενη και απολαυστική, αλλά αν θέλετε στα αλήθεια να καταλάβετε κάτι παραπάνω περί Μαρίζας, μόνο μια δια ζώσης εμπειρία –εννοείται εντός…γηπέδου της – θα κάνει την διαφορά: Ένα λάιβ της, χίλιες λέξεις. Με μια σβελτάδα και μια αμεσότητα που σε πάει σε εποχή ελεύθερου θεάτρου, δεν είναι περίεργο που κάθε της εμφάνιση γίνεται sold out καθιερώνοντάς την ως την πιο θεατρική – και ευπώλητη καλλιτέχνη – της νέας ανερχόμενης γενιάς που όμως ψάχνει ακόμα τις συντεταγμένες της
Λίγο πριν την έναρξη των παραστάσεών της στον Σταυρό του Νότου (από την Παρασκευή 2/11 και για κάποιες Παρασκευές) και ενώ βρίσκεται σε διαδικασία ολοκλήρωσης του τρίτου της προσωπικού δίσκου –ήδη έχουν κυκλοφορήσει το «Ας γελάμε συχνά» σε στίχους δικούς της και μουσική Κωστή Μαραβέγια και το «Ανάμεσα Στα Αστρα» σε μουσική δική της και στίχους Αίσωνα Χαρατσάρη- το up tempo κορίτσι που πολλοί χαρακτηρίζουν ως θηλυκό Μαραβέγια (η ίδια λέει γελώντας ότι με τον Μουζουράκη την παρομοιάζουν, γιατί δεν σταματάει το μπλα μπλά εν ώρα παράστασης) κάνει μια προσπάθεια να είναι σαφής και περιεκτική στις απαντήσεις της ενώ παράλληλα οδηγεί.
Αναρωτιόμουν πέρυσι που σε έβλεπα αν αυτό το θεατρικό κομμάτι που έχεις, με όλες τις «ατάκες» και το παιχνίδι με το κοινό εν ώρα λάιβ είναι κάτι που το προετοιμάζεις. Αν γράφεις στο χαρτί κάποια πράγματα…
Υπάρχουν κάποια πράγματα που σκέφτομαι να πω πριν από δυο, τρία τραγούδια, αλλά από κει και πέρα τίποτα παραπάνω. Βέβαια την ώρα του live είμαι απόλυτα alert στο πώς αντιδράει ο κόσμος. Τι αρέσει, πού θα γελάσουν κλπ κλπ. Κατά τη γνώμη μου η σκαλέτα του λάιβ πρέπει να έχει ροή από μόνη της, χωρίς κουβέντες ανάμεσα. Με τις κουβέντες πρέπει να πάρει κάτι παραπάνω..
Ναι αλλά εσύ δεν μιλάς μόνο πριν από δυο ή τρία τραγούδια…
Μα δεν βλέπεις ότι και τώρα δε βάζω γλώσσα μέσα; Αυτό που κάνω στο λαιβ είναι πολύ κανονικό για εμένα. Κάπως έτσι είναι όταν πάω με τους φίλους μου για καφέ, το αστείο ανάμεσα στα πολύ σοβαρά, το γέλιο, όλη η γκάμα..
Μέσα στην γκάμα υπάρχει και ο θυμός; H επίθεση; Γιατί δεν μπορώ να σε φανταστώ να θυμώνεις πραγματικά. Σε φαντάζομαι να το γυρνάς πάντα σε αστείο…
Είσαι καλά; Κι όταν τα πάρω στο κρανίο χτυπάω ανελέητα στα ίσια. Και δεν έχει δεν σε συμπαθώ, αλλά σε κάνω παρέα..
Ε ναι… Αλλά η δουλειά σας απαιτεί μια κάποια διπλωματία. Όλες οι δουλειές δηλαδή…
Κοίτα, το λέω και το πιστεύω. Εγώ βαριέμαι τις διπλωματίες. Δεν πάω πουθενά από ευγένεια ή γιατί πρέπει. Πλήττω αφόρητα. Σέβομαι πολύ τη ζωή μου και την καθημερινότητά μου για να το κάνω αυτό. Γιατί να σπαταλήσω χρόνο συναναστρεφόμενη κάποιον που δεν εκτιμώ; Mου φαίνεται τόσο θλιβερό όλο αυτό, τόσο ανούσιο. Εκτός κι αν υπάρχει η πληροφορία ότι έχουμε και δεύτερη ζωή… Λέω γιατί να το κάνω, η μέρα αυτή θα ξανάρθει;
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Μαρίζας Ρίζου στο tospirto.net
